Jackson Pollock en de brandende braambos
Ik heb iets met braamstruiken. Een haat-liefde verhouding. Je haalt zomaar je handen open aan zijn scherpe doorns. Maar de manier waarop de lange takken zich buigen, bloeien en vrucht dragen vindt ik schitterend. Wanneer je de bramen ervan eet ben je de doorns snel vergeten.
De schoonheid van een braamstruik zag ik terug toen ik in een boek over moderne kunst een schilderij van Jackson Pollock onder ogen kreeg. Pollock maakte doeken van vele vierkante meters groot door de verf er over uit te gieten, of op te smijten. Dat leverde hem de bijnaam op van ‘Jack the Dripper’.
De lange gebogen verfsporen van die hij met zijn specifieke werkwijze op het betreffende schilderij heeft aangebracht doen met denken aan de takken van de braamstruik, de lichtere kleuren en vlekken aan ontluikend blad en daarachter en daardoorheen schijnt het licht van de lente. Het beeld doet me tegelijk denken aan afbeeldingen van de kosmos, met zijn licht en donker, zijn chaos en zijn orde, zijn diepte en zijn wenkend perspectief.
Sorry, the comment form is closed at this time.