feb 122015
 

Wij zijn maar als de blaren in de wind,
ritselend langs de zoom van oude wouden,
en alles is onzeker, en hoe zouden
wij weten wat alleen de wind weet, kind.

En laten wij, omdat wij eenmaal zijn
Nu onze hoofden bij elkander neigen,
en wijl wij samen in ‘t oude waaien, zwijgen,

binnen een laatste droom gemeenzaam zijn.

Veel liefde ging verloren in de wind,
en wat de wind wil zullen wij nooit weten;
en daarom, voor we elkander weer vergeten,
Laten wij zacht zijn voor elkander, kind.”

 

In de NCRV-gids stond een paar weken terug dit oude gedicht van Roland Holst gelezen door Bastiaan Ragas. Hij was voor kerk in actie in Rwanda en zag daar naast het leed hoe mensen elkaar in liefde konden raken en bemoedigen. De liefde van moeders voor hun kinderen, de onbaatzuchtige inzet van velen heeft hem diep geraakt.

Hoe zit dat bij ons?

Hebben wij de moed en inzet om zacht voor een ander te zijn?

Juist in deze dagen waar wij de geboorte van het kindje Jezus vierden en onze dagen misschien wel gevuld waren met bezoekjes, eten , gezelligheid. Hadden wij voor ons zelf een rustpunt nodig om juist op deze dagen even de ellende van de wereld achter ons te laten? En daarin wat ruimte voor zachtheid konden maken?

Zacht zijn.

Dit komt voor mij naar buiten als ik een moeder met haar pasgeboren baby zie. De onbeschrijfelijke blik in haar ogen van puurheid en liefde die het kind omvatten alsof zij met deze blik wil zeggen, ik zal er voor je zijn. Je omringen met mijn onvoorwaardelijke liefde.

In het gedicht wordt er nog achter aan gevoegd  mijn kind. Deze zachtheid kunnen wij ons waarschijnlijk goed herinneren van onze eigen ouders ook al is het soms lang geleden en al zijn onze ouders niet meer op deze wereld. De warmte uit deze twee woorden zegt genoeg.

Zacht zijn zie ik ook in blikken van een pas verliefd stel die elkaar omvat en door dik en dun de ander wil steunen.

Zacht zijn hoor en zie je ook vaak in de omgang van en met broers en zusters. Je kan best wel eens boos op een broer of zus zijn maar als de ander iets over je broer of zus zegt dan sta je direct klaar om de ander te verdedigen.

Zacht zijn zie je in de ziekenhuizen waar het personeel er van alles aan doet om de ander het leven te veraangenamen. Of in de hospice huizen waar vele vrijwilligers de stervenden ondersteunen en bijstaan

Zacht zijn is dat voor de ander klaar staan in een onvoorwaardelijk geven waar je niets van de ander terug verwacht? Dit zal voor ons best wel eens een levensopdracht kunnen wezen maar vaak zo moeilijk om dit te volbrengen.

 

Een oordeel hebben wij al vaak op het puntje van onze tong leggen, wij uiten kritiek zonder echte naar de ander te willen of kunnen luisteren. Wij zijn gehaast en hebben geen rust en tijd om ons om de ander te bekommeren.

Hoe komt het nu dat het zo moeilijk is om zacht voor de ander te zijn?

Misschien ligt het wel in ons onvermogen om zacht voor ons zelf te zijn.

Hebben wij de laatste weken rustpuntjes ingelast of waren wij zo druk met het zorgen voor de ander dat wij er zelf bij inschoten. Druk, druk, druk. Geen adempauze

 

Het oordeel naar onszelf is vaak de hardste noot om te kraken. Het goed willen doen en ons perfectionisme zijn hierbij grote valkuilen  waar wij ons zelf veroordelen en de grond inboren.

Als wij geen begrip voor ons zelf kunnen op brengen hoe kunnen wij dit dan naar de ander doen?

Durven wij kwetsbaar te zijn naar de ander en vertellen waarmee wij bezig zijn ? Te vertellen wat ons pijn doet, waar wij moeite mee hebben, te zeggen met goede woorden wat ons dwars zit/ Of vinden wij dat wij sterk moeten zijn en zelf alles moeten oplossen

Staan wij zonder grenzen voor de ander klaar en geven wij ons zelf geen aandacht. Gaan wij door tot het uiterste en geven wij pas op als ons lichaam niet meer wil of vinden wij onszelf zo belangrijk en zijn wij bang om ons zelf te kort te doen en is ons levensmotto ikke, ikke ikke en de rest kan stikken.

Een ander moeilijk punt kan ook nog zijn dat je wel zacht voor de ander wil zijn maar de ander is op dat moment door welke oorzaak ook niet in staat om je zachtheid en liefde te ontvangen. Wat kan het dan moeilijk zijn om op deze weg door te gaan. Ikzelf denk best wel eens  nou dan maar niet. Maar hoe ga ik er dan mee om 

Vragen vragen waar ik niet een twee drie een antwoord op heb, maar in de nadagen van Kerst waar wij herinnerend werden aan de grootste vorm van zacht zijn voor elkaar. Jezus die op aarde kwam om ons voor te leven wat zachtheid voor jezelf en de ander kan betekenen.

Ik hoop van harte dat u de komende dagen even rust en tijd heeft om zacht voor u zelf te zijn en het gedicht tot inspiratie kan zijn voor 2015

 

Veel liefde ging verloren in de wind,
en wat de wind wil zullen wij nooit weten;
en daarom, voor we elkander weer vergeten,
Laten wij zacht zijn voor elkander, kind.”

Sorry, the comment form is closed at this time.